ഒരു രാത്രി കൊണ്ട് എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതായ ‘സംഘ്‌നം’ എന്ന ഹിമാലയ ഗ്രാമം

വിവരണം – സുമേഷ് ജി. (പോസ്റ്റ് ഓഫ് ദി വീക്ക് – പറവകൾ ഗ്രൂപ്പ്).

ഇത് ഒരു ഗ്രാമത്തിന്റെ കഥയാണ്. ഒരു അർദ്ധരാത്രിയിൽ യാദൃശ്ചികമായി എത്തിച്ചേർന്ന ഗ്രാമത്തിൽ എനിക്ക് ഉണ്ടായ അനുഭവകഥ. അറിയാതെ ശപിച്ച ആ നാടിനെ ഒരു രാത്രി ഇരുട്ടി വെളുത്തപ്പോൾ അടങ്ങാതെ സ്നേഹിച്ചു പോയ കഥ.

സ്പിറ്റിയിലെ കാസയിൽ നിന്നും മുദ് ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള ബസ് വൈകിട്ട് 4 മണിക്കാണ്. 3.30 ന് തന്നെ ബസിൽ സീറ്റ് പിടിക്കാനായി ബസ് സ്‌റ്റാണ്ടിലേക്കു ബാഗും എടുത്തു നടന്നു. ബസിൽ ഞാനും ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും മാത്രം. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആൾക്കാരൊക്കെ കയറി തുടങ്ങി. നാലുമാണിയായി.

ബസ് പുറപ്പെടുന്നതിനു തൊട്ടു മുൻപ് ഡ്രൈവർ വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു : ബസ് മുദ് ഗ്രാമത്തിൽ പോകില്ല. അവിടെ റോഡ് പണി നടക്കുകയാണ്. അതുകൊണ്ട് തൊട്ടു മുൻപ് ഉള്ള സംഘ്‌നം ഗ്രാമം വരയെ ബസ് പോകൂ. മനസ് പറഞ്ഞു ബാഗ് എടുത്തു ഇറങ്ങിക്കോ. പക്ഷെ .. എന്തെങ്കിലും വഴി കാണും. വരുന്നിടത്തു വെച്ച് കാണാം.

കാസയ്ക്കും മുദിനും ഇടയിൽ 2 ഗ്രാമങ്ങളാണ്. കുന്ഗ്രി ഗ്രാമവും പിന്നെ സംഘ്‌നം. ബസിൽ കൂടുതൽ പേരും കുന്ഗ്രി വരെ പോകുന്നവരാണ്. ബാക്കി 5 പേർ സംഘ്‌നം വരെയും. ആർക്കും മുദ് ഗ്രാമത്തിൽ പോകേണ്ട.

യാത്രയ്ക്ക് ഒരു ലക്‌ഷ്യം ഇല്ലാത്തത് പോലെ മനസ്സിൽ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ കയറി ഇറങ്ങി. വാനം ഇരുട്ടി. തണുപ്പ് ശരീരത്തിൽ തുളച്ചു കയറാൻ തുടങ്ങി. സ്പിറ്റി നദി ഇടതു വശത്തു കൂടി ഓരം ചേർന്ന് ഒഴുകി കൂടെ തന്നെ ഉണ്ട്.

ഡ്രൈവർ ആരെയോ ഫോൺ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അയാൾ അകെ നിരാശയിലാണ്. കാരണം സംഘ്‌നം ഗ്രാമത്തിലും അവർക്കു താമസിക്കാൻ മുറി ഇല്ല. Hrtc ടെ ഗസ്റ്റ് ഹൗസ് അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. അങ്ങനെ എങ്കിൽ ബസ് കുന്ഗ്രി വരെയേ പോകൂ എന്ന് അയാള് ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. അകെ പെട്ടുകിടക്കുന്ന എനിക്ക് ഇതൊന്നും ഒരു വിഷയമേ അല്ലായിരുന്നു. മനസ്സ് എന്നെ തെറിവിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഒന്നു മിണ്ടതിരിക്കെടാ എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ മനസ്സുമായി ഉടക്കി.

അങ്ങനെ ബസ് കുൻഗ്രിയിൽ എത്തി. എന്നാൽ സംഘ്‌നം ഇറങ്ങേണ്ടവർ അകെ വിഷമത്തിലായി. ഡ്രൈവർക്കും കണ്ടക്ടർക്കും റൂം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ തങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ താമസിപ്പിക്കാം എന്ന് അവരുടെ ഉറപ്പിൽ വണ്ടി സംഘ്‌നം ഗ്രാമത്തിലേക്ക് നീങ്ങി.

അപ്പൊ എന്റെ കാര്യം ? ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യും. അങ്ങ് ദൂരെ കുറച്ചു വീടുകൾ കാണാം. ഒരു പാലം കടന്നു വേണം അവിടെ എത്താൻ. എല്ലാ വീട്ടിലും വെളിച്ചമില്ല. ബസ് സ്പിറ്റി നദിക്കു കുറുകെ കെട്ടിയ പാലം കടന്നു ഗ്രാമം ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി.

2 ജാക്കറ്റും തൊപ്പിയും ഇട്ടിട്ടും തണുപ്പ് കൊണ്ട് കിടുകിടാ വിറക്കുകയാണ്. അങ്ങനെ സംഘ്‌നം ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ യാത്ര അവസാനിച്ചു. ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും ബസിൽ തന്നെ കിടന്നുറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു.

യാത്രക്കാരൊക്കെ ബസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വീട്ടിലേക്കു നടപ്പു തുടങ്ങി. ഞാൻ ബാഗും എടുത്തു പതുക്കെ ബസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. കൂരാ കൂരിരുട്ടു. ഡ്രൈവർ ചോദിച്ചു : എങ്ങോട്ടാ… എവിടേക്ക് പോകാനാ..

മുദ് കാണാൻ വന്നതാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ “എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടും എന്തിനാടാ ബാഗും എടുത്തു ഇങ്ങോട്ടു പുറപ്പെട്ടത്” എന്ന ഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി. ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഇവിടെ ഇപ്പൊ ഓഫ് സീസൺ ആണ്. കൂടാതെ കുറച്ചു ദിവസമായി കറന്റും ഇല്ല. അതുകൊണ്ടു ഹോം സ്റ്റേ ഒക്കെ അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഞങ്ങൾ തന്നെ ഇവിടെ പെട്ടിരിക്കുകയാ. ഇങ്ങനെ ആണെങ്കിൽ നാളെ മുതൽ ബസ് സർവീസ് ഉണ്ടാകില്ല. അത്കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ബസിൽ കിടന്നു നാളെ രാവിലെ തിരിച്ചു പോകാം. വല്ലപ്പോഴും വരുന്ന ട്രാക്ടറോ റോഡ് പണിക്കു വരുന്ന ലോറിയോ ആണ് പിന്നെ കാസയിൽ തിരിച്ചെത്താനുള്ള ഒരേ ഒരു ആശ്രയം.

എന്ത് ചെയ്യണം.. അറിയില്ല. ഞാൻ ആ സ്ഥലം മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു നോക്കി. ഒരു മനുഷ്യൻ ഇല്ല അവിടെ ഒന്നും. പക്ഷെ ഈ താണുപ്പത്തു എങ്ങനെ ബസിൽ കിടന്നുറങ്ങും.

എന്റെ വിഷമം കണ്ട ഡ്രൈവർ ബസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയ യാത്രക്കാരോട് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു : ഇയാൾക്കു ഒരു മുറി റെഡി ആക്കി കൊടുക്കൂ. ഇയാൾ ഒറ്റയ്ക്ക് ആണ്. ആരെങ്കിലും ഒന്ന് സഹായിക്കൂ. യാത്രകാർക്ക് ഇടയിൽ നിന്നും ഒരു അശരീരി പോലെ ഞാൻ അത് കേട്ടു: ഇവിടെ എല്ലാ വീട്ടിലും അതിഥികളെ സത്കരിക്കാറുണ്ട്. അന്വേഷിച്ചു നോക്കൂ.

അങ്ങനെ മൊബൈലിന്റെ ടോർച് ഓൺ ചെയ്തു വെളിച്ചം കാണുന്നിടം നോക്കി നടന്നു. ഏതോ ഒരു കട മുറിയുടെ വെട്ടമാണ്‌. അതും അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. അവിടുന്ന് താഴേക്ക് കുറെ പടികൾ.. ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള വഴി ഇവിടെ തുടങ്ങുന്നു. തണുത്തു വിറച്ചിട്ടു മൊബൈൽ കയ്യിൽ നിൽക്കുന്നില്ല.

ഞാൻ താഴേക്ക് നടന്നു. പല വീടുകളിലും വെളിച്ചമില്ല. ആദ്യം കണ്ട വീടിന്റെ വാതിൽ മുട്ടി. ആരും തുറന്നില്ല. പശുവിനെയും ആടിനെയും താഴത്തെ മുറിയിൽ കെട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. അവയുടെ കരച്ചിൽ കേൾക്കാം. ഞാൻ അടുത്ത വീട് നോക്കി നടന്നു. ഒരു വയസ്സായ സ്ത്രീ വാതിൽ തുറന്നു. അവർ ഏതോ ഭാഷയിൽ എന്നോട് സംസാരിച്ചു. എന്നിട്ട് കതകടച്ചു.

ദൈവമേ പരീക്ഷണമാണല്ലോ. ആ നാടിനെ ആദ്യമായി ശപിച്ച നിമിഷം. അങ്ങനെ മുട്ടാനായി അധികം വീടുകൾ ഒന്നും അവിടെ ഇല്ല. വീടാണെന്നു വിചാരിച്ചു തൊഴുത്തിൽ വരെ കയറി ഇവിടെ ആരും ഇല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചു ..

അങ്ങനെ ഏകദേശം പകുതി വീടുകളും കഴിഞ്ഞു മുന്നോട്ട് നടന്നു.തണുപ്പ് സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. പോകുന്ന വഴിയിൽ ഒരു സ്ത്രീ പശുവിനുള്ള പുല്ലും കൊണ്ട് പോകുന്നത് കണ്ടു അവരോട് കാര്യം പറഞ്ഞു. എന്റെ വിറയൽ കണ്ടു തൊഴുത്തിൽ പുല്ല് കൊണ്ടിട്ടു അവർ എന്നോട് കൂടെ വരാൻ പറഞ്ഞു. മുറി വാടകയ്ക്കു കിട്ടുമോ എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിന് അവർ ഉത്തരം തന്നില്ല.

അവർ പറഞ്ഞു : നിങ്ങൾ വല്ലാതെ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. അകത്തേക്ക് വാ. ഞാൻ ചായ ഉണ്ടാക്കി തരാം. അപ്പോഴും എന്റെ ചോദ്യം ഉത്തരം കിട്ടാതെ ബാക്കിയായി. അവരുടെ വീടിനകത്തേക്ക് പോയി അടുക്കളയിൽ ചിമ്മിനിക്ക് അടുത്തായി ഞാൻ ഇരുന്നു. വിറയ്ക്കുന്ന കയ്യിലേക്ക് ചൂട് ചായ നീട്ടി. അത് വല്ലാത്ത ആശ്വാസമായിരുന്നു. ചായ കപ്പ് നെറ്റിയിൽ മുഖത്തും വെച്ച് തണുപ്പ് മാറ്റി.

അവർ എന്റെ മുന്നിൽ വന്നിരുന്നു. എന്നിട്ട് എന്റെ പൾസ് നോക്കി.. BP കുറവണല്ലോ.. ഞാൻ ഒരു മരുന്നുണ്ടാക്കി തരാം.. “നിങ്ങൾ ആരാണ്.. ഇവിടെ റൂം കിട്ടാൻ വഴിയുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചതിന് നിങ്ങൾ ഉത്തരം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ” അവർ പറഞ്ഞു : ഞാൻ ഇവിടുത്തെ പ്രൈമറി ഹെൽത്ത് കെയർ ലെ ഡോക്ടർ ആണ്. നിങ്ങള്ക്ക് ഇ രാത്രിയിൽ ഈ ഗ്രാമത്തിൽ ഹോം സ്റ്റേ ഒന്നും കിട്ടില്ല.

“അപ്പോൾ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യും”. മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു. പക്ഷെ അത് അവർ കേട്ടു എന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവിടെ ഞാനും എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ആണ് താമസം. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ഒരു മുറി ഒഴിവുണ്ട്. ബന്ധുക്കൾ വന്നാൽ താമസിക്കുന്ന മുറിയാണ്. വല്യ സൗകര്യങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ല. നിങ്ങള്ക്ക് മുറി ഇഷ്ടപ്പെട്ടാൽ ഇന്ന് ഇവിടെ താമസിക്കാം. റൂം പോയി നോക്കിക്കോളൂ. “വേണ്ട.. എനിക്ക് നോക്കണം എന്നില്ല” ഞാൻ പറഞ്ഞു

ഈ സംസാരത്തിനിടയിൽ അവർ മരം കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ ആവനാഴിയിൽ എന്തൊക്കെയോ പച്ചമരുന്നുകളും ചൂടുവെള്ളവും ചേർത്ത് ഒരു മരുന്ന് ഉണ്ടാക്കി തന്നു. നല്ല തക്കാളി സൂപ്പിന്റെ രുചി. അത് കുടിച്ചതും അകെ ഒന്ന് ഉഷാറായി. എനിക്ക് മുറി കാണിച്ചു തന്നു. നല്ല മുറി. അങ്ങനെ തടിച്ച പുതപ്പിനടിയിൽ കിടന്നു സുഖമായി ഉറങ്ങി.

നേരം വെളുത്തു. പുറത്തേക്കിറങ്ങി .. ആദ്യം കണ്ട കാഴ്ച അങ്ങ് മലമുകളിൽ മഞ്ഞു മൂടികിടക്കുന്നതാണ്.. ഗ്രാമത്തിൽ ഉള്ളവരെല്ലാം നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റു.. അവർ ആടിനെയും പശുവിനെയും മേയ്ക്കാനായി കൊണ്ടുപോവുകയാണ്. ഡോക്ടർ ചായ ഉണ്ടാക്കി തന്നു. അവരും ആടിനും കുതിരയ്ക്കും തീറ്റ കൊടുക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്.

ഞാൻ വീടിനു പുറത്തെ മതിലിൽ പോയി ഇരുന്നു ചായ കുടിച്ചു.അപ്പോഴാണ് ഡോക്ടറുടെ ‘അമ്മ പുറത്തേക്കു വന്നത്. ഞാൻ അവരെ പരിചയപെട്ടു. ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മാത്രം സംസാരിക്കുന്ന വയസ്സായ ഒരു അമ്മൂമ്മ. അവർ ആണ് പശുവിനെയും കൊണ്ട് മലമുകളിൽ മേയ്ക്കാൻ പോകുന്നത്. മുതുകത്തു ഒരു കുട്ടയും കെട്ടി നടപ്പു തുടങ്ങി. പോകുന്ന വഴിയിൽ കാണുന്ന പുല്ലുകളും ഇലകളും ഒക്കെ പെറുക്കി കുട്ടയിലിട്ടു അവർ നടന്നു പോകുന്ന കാഴ്ചയും കണ്ടു ഞാൻ ചായ കുടിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് പുറകിൽ നിന്നും ഒരു ശബ്ദം.. ഒരു കൊച്ചു ചെറുക്കൻ.. അവൻ എന്നെ കണ്ടതും “ഗുഡ് മോർണിംഗ്.. ഹൌ ആർ യു ..” എന്നൊക്കെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വെച്ച് കാച്ചാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ ഹിന്ദിയിൽ ഉത്തരം പറഞ്ഞിട്ടും അവൻ ഇംഗ്ലീഷ് നിർത്തിയില്ല.

അകെ 10 വീടുകൾ മാത്രമുള്ള സുന്ദരമായ സ്ഥലമാണ് സംഘ്‌നം. കൃഷിയാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന വരുമാനം. അതും സ്വന്തം ആവശ്യത്തിനു വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ച് ബാക്കി ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം വിറ്റു കാശാക്കും.

നദിയുടെ തീരത്തു തന്നെയാണ് പാടവും. ജൂലായ് മാസത്തിലാണ് വിളവെടുപ്പ്. അപ്പോൾ ഇവിടെ മുഴുവൻ പച്ചപ്പായിരിക്കും. ഇത്രയും തണുപ്പും ഉണ്ടാകില്ല. കറുത്ത ബീറ്റ്റൂട്ട് ഉം വെളുത്ത കാരറ്റ് ഉം ഒക്കെ ആണ് കൃഷി.. നമ്മൾ കാണാത്ത ഒരുപാട് പച്ചക്കറികൾ ഇവിടെ കാണാം.

ഗ്രാമവാസികൾ എല്ലാം ബുദ്ധ മതക്കാരാണ്. ഇവർക്ക് ഗ്രാമത്തിൽ സ്വന്തമായി മൊണാസ്ട്രി ഇല്ല. വേഗം കപ്പിലെ ചായ കുടിച്ചു കാലിയാക്കി ഞാൻ അമ്മൂമ്മയുടെ കൂടെ കൂടി. അവർക്കു ഹിന്ദി അത്ര വശമില്ല. ടിബെറ്റിൻ ഭാഷയിൽ ആണ് സംസാരം. ഹിന്ദി തന്നെ കഷ്ടിച്ച് പറയുന്ന എന്നോടാ ടിബറ്റ് ഭാഷ..

പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഭാഷ ഒരു പ്രശ്നമേ അല്ലായിരുന്നു. ഞാനും കുറച്ച നേരം ഒരു ആട്ടിടയാനായി.അവര് ഉണ്ടാക്കുന്നപോലെ ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കി അവറ്റകളെയൊക്കെ മേച്ചു കുന്നു കയറാൻ തുടങ്ങി.അതിനിടയിൽ അമ്മൂമ്മ അവിടെ കിടന്ന പച്ചിലകളും പുല്ലുകളും ഒക്കെ പെറുക്കി എടുത്ത് കുട്ടയിൽ നിറയ്ക്കുന്നുണ്ട്.അവരുടെ വേഗത്തിനൊപ്പം എനിക്ക് എത്താൻ പറ്റുന്നില്ല. അവർ യാത്ര പറഞ്ഞു ആ കുന്ന് കയറി ഇറങ്ങി.

എങ്ങോട്ടാ അവര് പോകുന്നെന്നു അറിയാൻ ഒരു കൊതി. ഞാൻ കുന്നു കഷ്ടപ്പെട്ട് കയറി. നോക്കുമ്പോൾ കണ്ടത് : അവർ ആടിനെയും കുതിരകളെയും മെയ്‌ച്ചു കുന്നിറങ്ങുന്നു. കുന്നിനു താഴെയായി സ്പിറ്റി നദി ഒഴുകുന്നുണ്ട്. നദിക്കു അരികിലായി വസന്ത കാലത്തെ വരവറിയിച്ചു മഞ്ഞ ഇലകൾ കൊണ്ട് പൂത്തു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ. അങ്ങ് മുകളിലായി മഞ്ഞു മൂടികിടക്കുന്ന മലനിരകൾ.. മരംകോച്ചുന്ന തണുത്ത കാറ്റ്.

ദൂരത്തായി നദിക്കു കുറുകെ ഒരു പാലം കാണാം. ഇതെന്താ സ്വപ്നം കാണുന്നതാണോ ? ഒന്നും നോക്കിയില്ല. കുന്നിറങ്ങി അവിടേക്കു നടക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അമ്മൂമ്മ എന്തോ വിളിച്ചു പറയുന്നത് ഒരു എക്കോ പോലെ എനിക്ക് കേൾക്കാം. അതിനു വേറെ ആരോ ഉത്തരം പറയുന്നതും കേൾക്കാം.

താഴേക്കു എത്തും തോറും മഞ്ഞ ഇലകളുള്ള മരങ്ങളുടെ എണ്ണവും ഭംഗിയും കൂടി വന്നു. ആവിടിവിടെയായി ആടുകളും കുതിരകളും മേഞ്ഞു നടക്കുന്നു. പിന്നെ സംഘ്‌നം ഗ്രാമത്തിലെ കുറെ കുട്ടികളും.

അവിടെയിക്കെ ചുറ്റിയടിച്ചു. മരങ്ങളിൽ തൂങ്ങി കിടന്നു. എന്റെ ഭാരം കാരണം അതിന്റെ ഇലകൾ ഒക്കെ പൊഴിഞ്ഞു താഴെ വീണു. വീണ ഇലകൾ ഒക്കെ പെറുക്കി എടുത്തു സ്പിറ്റി നദിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. വല്യ ആഴം ഒന്നും ഇല്ല. അത്യാവശ്യം ഒഴുക്കുണ്ട്. അങ്ങനെ ഓരോരോ ഇലകളായി ഒഴുക്കി വിട്ടു. പ്രായം കുറെ ആയെങ്കിലും പോത്തുപോലെ വളർന്നെങ്കിലും അതൊക്കെ മറന്നു.. ചെറുപ്പം തിരിച്ചു വന്നപോലെ.

സമയം എത്രയായി എന്നു നോക്കിയത് ഇപ്പോളാണ്. ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മറന്ന കുറെ നിമിഷങ്ങൾ. ഇവിടെ വന്നത് എന്തിനാണെന്ന് എന്ന് പോലും മറന്നിരിക്കുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രി ഞാൻ അറിയാതെ ശപിച്ച സ്ഥലം എത്ര മനോഹരമാണ് !

ഞാൻ തിരിച്ചു മല കയറി. മല മുകളിൽ നിന്നാൽ സംഘ്‌നം എന്ന കൊച്ചു ഗ്രാമം ഒരു ചെറിയ ദ്വീപ് പോലെ കാണാം. ജനങ്ങളൊക്കെ ജോലിക്കു ആയി വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി തുടങ്ങി. ഡോക്ടറും ദൂരെ നിന്ന് എന്നെ കൈ കാണിച്ചു ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. ഗ്രാമത്തിൽ ആളനക്കം കുറഞ്ഞു. ഞാൻ നടന്നു ഗ്രാമത്തിൽ എത്തി. ഞാനും കുറച്ചു മേയാൻ മടി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ആടുകളും മാത്രം.

ഞാൻ ഓരോരോ വീടിനു മുന്നിലും ചെന്ന് നോക്കി. എല്ലാം അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ശരിക്കും ഒറ്റപ്പെട്ടു. എനിക്ക് വേണ്ടി പുലാവ് ഉണ്ടാക്കി വെച്ചാണ് ഡോക്ടർ ജോലിക്കു പോയത്. അടുക്കളയിൽ പോയി അറിയാവുന്ന രീതിയിൽ ചായ ഉണ്ടാക്കി കഴിച്ചു. ഇനി എന്ത് ചെയ്യും ?

ഞാൻ ഇന്നലെ ബസ് ഇറങ്ങിയിടത്തു പോയി നോക്കി. ബസ് 7 മണിയ്ക്ക് കാസയിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി.മുദ് ഗ്രാമത്തിലേക്ക് റോഡ് പണിക്കു പോകുന്ന കുറച്ചു തൊഴിലാളികളും അവരുടെ ഒരു ടിപ്പർ ലോറയും അവിടെ ഉണ്ട്. അല്ലാ.. ഞാൻ ഇവിടെ വന്നത് മുദ് ഗ്രാമം കാണാനല്ലേ..

പിന്നെ എന്തിനാ ഇവിടെ ചുറ്റികറങ്ങുന്നത് .. പക്ഷെ എങ്ങനെ പോകും. ഞാൻ എന്തൊരു മണ്ടനാ.. ടിപ്പർ അല്ലെ മുൻപിൽ കിടക്കുന്നതു.യാത്ര ആസ്വദിച്ച് പോകാൻ ഇതിലും നല്ല ഒരു വണ്ടി ഉണ്ടോ. ഞാൻ കാര്യങ്ങൾ അവരോടു പറഞ്ഞു. പക്ഷെ ലോറിയുടെ മുന്നിലെ സീറ്റിൽ സ്ഥലം ഇല്ല അതുകൊണ്ട് പിറകിൽ നിന്ന് പോകേണ്ടി വരും എന്ന് ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. ഫ്രന്റ് സീറ്റിൽ ഇരുന്നു പോകേണ്ടി വരുമോ എന്ന് വിഷമിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാ ഇമ്മാതിരി ഒരു പറച്ചിൽ. ചേട്ടാ നിങ്ങൾ മുത്താണ്..

അങ്ങനെ ഒരു വിധത്തിൽ ടിപ്പർ ലോറിയുടെ പിറകിൽ വലിഞ്ഞു കയറി.റോഡ് എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല. ഒരു വഴി. അത് നേരെ പോകുന്നത് മുദ് ഗ്രാമത്തിലേക്കാണ്. അവിടെ വഴി അവസാനിക്കും. എങ്ങും മലനിരകളാണ്. കുന്നുകൾ ഇടിച്ചു ഉണ്ടാക്കിയ ഈ വഴിയുടെ ഒരു വശത്തിലൂടെ താഴേക്ക് നോക്കിയാൽ അങ്ങ് ദൂരെ ഒരു ചെറിയ വര പോലെ സ്പിറ്റി നദി ഒഴുകി പോകുന്നത് കാണാം.

റോഡ് പണി നടക്കുനിടത്തു വണ്ടി നിർത്തി. ഞാൻ താഴെ ഇറങ്ങി മുദ് ഗ്രാമത്തിലേക്ക് നടന്നു. 5 കിലോമീറ്റർ ഉണ്ട് ഇവിടുന്നു. കുത്തനെ ഉള്ള കയറ്റമാണ്. എന്നാലും പ്രകൃതി ഭംഗി അസ്വദിച്ചുള്ള നടത്തം കാരണം ക്ഷീണം അറിഞ്ഞില്ല.

ഇപ്പോൾ ദൂരെയായി മുദ് ഗ്രാമം കാണാം. അഞ്ചോ പത്തോ വീടുകൾ മാത്രം ഉള്ള ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമം. പിന്നെ കുറച്ചു ഹോം സ്റ്റേ യും. പക്ഷെ അവയെല്ലാം അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഞാൻ ഗ്രാമത്തിലൂടെ മുന്നോട്ട് നടന്നു. എങ്ങും പുഞ്ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ആൾക്കാർ.അവർ എന്നോട് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു “ജുലെ..” അതായതു ഹായ് എന്നൊക്കെ നമ്മൾ പറയില്ലേ.. അവിടെ ആരെ കണ്ടാലും അവർ ആദ്യം പറയുന്ന വാക്കാണ് ജുലെ ..

മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തം അവസാനിച്ചത് കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന കാഴ്ചകളിലേക്ക് ആണ്. മുന്നിൽ പരവതാനി വിരിച്ചത് പോലെ പൂക്കൾ വിരിച്ച താഴ് വര.. മുകളിലേക്കു നോക്കിയാൽ മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന മലകൾ. ആ മഞ്ഞു കട്ടകൾ വെയിലേറ്റു അലിഞ്ഞു വെള്ളമായി താഴേക്ക് ഒഴുകുന്നു. ഇപ്പോൾ നല്ല വെയിലാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒഴുകുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ ശക്തി കൂടി തുടങ്ങി.

അവിടെയൊക്കെ ഒരു പക്ഷിയായി പറന്നു നടക്കാൻ കൊതിച്ചു. കണ്ണിനുള്ളിലേക്കു കാഴ്ചകൾ നിറച്ചു. ഒരു പക്ഷെ ഇനി ഒരിക്കലും ഇതുപോലൊരു വിസ്മയ വിരുന്നു കാണാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ചില്ലെങ്കിലോ. കുറെ നേരം അവിടെ ഇരുന്നും ആകാശം നോക്കി മലർന്നു കിടന്നും സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചു. എന്തൊരു ശാന്തത. തലയ്ക്കു മീതെ പക്ഷികൾ കൂട്ടമായി പറന്നു നടക്കുന്നു. കുറെ ചെമ്മരിയാടുകൾ ഒറ്റയ്ക്ക് മേഞ്ഞു നടക്കുന്ന കാഴ്ചകൾ.

സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. കയ്യിൽ ഒരു ടെന്റ് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചുപോയ നിമിഷം.അങ്ങനെ എങ്കിൽ സൂര്യോദയവും മഞ്ഞു പെയ്യുന്നതും കണ്ടു നാളെ പോയാൽ മതിയായിരുന്നു.

മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ തിരിച്ചു നടന്നു. ഇനി സംഘ്‌നം ഗ്രാമത്തിൽ എത്തണം. കണ്ട കാഴ്ചകൾ ഒക്കെ ഓർത്തു നടക്കുമ്പോൾ കുറച്ചു ലാമമാർ പോകുന്ന ഒരു സുമോ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു. എന്നോട് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. വാതിൽ തുറന്നു തന്നു. ഒന്നും മനസിലാകാതെ ഞാൻ വണ്ടിയിൽ കയറി.

അവരോടു മുദ് ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. അവിടെ മോണാസ്ട്രി ഇല്ലാത്തതിനാൽ മറ്റൊരു ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും മുദ് ലേക്ക് പ്രാർത്ഥന ചടങ്ങു നടത്താൻ പോയതാണ് ഇവർ. അങ്ങനെ വണ്ടി സംഘ്‌നം എത്തി. സമയം 3 മണി. ഇപ്പോൾ ഗ്രാമത്തിൽ ആളനക്കം കേൾക്കാം. എല്ലാരും തിരിച്ചു ഗ്രാമത്തിൽ എത്തികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഞാൻ ഡോക്ടറുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.

ഡോക്ടറും വീട്ടിൽ ഉണ്ട്. അവൻ എന്നെ കണ്ടതും മുദ് ഗ്രാമത്തിന്റെ വിശേഷങ്ങൾ ഒക്കെ ചോദിച്ചു. എന്റെ വർത്തമാനം കേട്ട് കൊണ്ട് അവർ ചായ ഉണ്ടാക്കി. നല്ല രുചിയുള്ള ചായ. അസുഖം ഒക്കെ മാറിയോ? ഇന്നലെ വിറച്ചു മരിക്കാറായതല്ലേ .. അവർ ചോദിച്ചു. നിങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലെ കാഴ്ചകൾ കണ്ടാൽ ഏതു അസുഖവും മാറിക്കിട്ടും. ഞാൻ പറഞ്ഞു.

തണുപ്പ് പതുക്കെ അരിച്ചു കയറാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ റൂമിൽ പോയി ജാക്കറ്റ് എടുത്തിട്ടു. എന്നിട്ടു ഡോക്ടറുടെ കൂടെ അടുക്കളയിൽ പോയി ഇരുന്നു. ഇന്ന് രാത്രി എന്താ കഴിക്കാൻ വേണ്ടത്? ചോദ്യം എന്നോടായിരുന്നു. എന്ത് തന്നാലും കഴിക്കും. ശരി.. എന്നാൽ റൊട്ടിയും കറുത്ത ഉരുളക്കിഴങ്ങു കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ കറിയും വെക്കാം.

അവർ എന്റെ കേരളത്തെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചു. ഡൽഹി aims ഇൽ mbbs പഠിക്കുമ്പോൾ കേരളത്തിൽ നിന്നുള്ള ഫ്രണ്ട്‌സ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് അവർ ഉണ്ടാക്കി തന്ന ചോറും സാമ്പാറും കുറെ കഴിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴും കേരളത്തിൽ നിന്നും ആരെങ്കിലും ഇവിടെ വന്നാൽ ആ പഴയ കാലം ഓർക്കും.

അവരുടെ വർത്തമാനത്തിനിടയിൽ അമ്മൂമ്മ വീട്ടിലേക്കു കയറി വന്നു. രാവിലെ പോയിട്ട് ഇപ്പോഴാണോ തിരിച്ചു വരുന്നത്. ഞാൻ ചോദിച്ചു… അവരുടെ കൂട നിറച്ചും പുല്ലും ഇലകളും ആണ്. അതൊക്കെ ആലയിൽ കൊണ്ട് വെച്ച് കൈകാൽ കഴുകി അവർ തീ കായാൻ അടുക്കളയിൽ വന്നിരുന്നു. പക്ഷെ അപ്പോഴും അവർ വെറുതെ ഇരിക്കുകയല്ല.. രാത്രിയിൽ പൂജയ്ക്കായുള്ള മൺ ചിരാതുകൾ കത്തിക്കാൻ വേണ്ടി നെയ്തിരികൾ ഉണ്ടാക്കുകയാണ്. മുഖത്തു എന്നും ആ ചിരി കിടപ്പുണ്ട്.

സമയം 6 മണി ആയി. ഞാൻ പതുക്കെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. എന്റെ നോട്ടം ബസ് സ്റ്റാണ്ടിലേക്കായിരുന്നു. ഇന്നലെ പറഞ്ഞത് ഓർത്താൽ ബസ് ഇന്ന് വരാൻ സാധ്യത ഇല്ല. ഇന്നലത്തെ പോലെ തന്നെ ഗ്രാമത്തിൽ വെളിച്ചം എല്ലാ വീടുകളിലും ഇല്ല. ഞാൻ ടോർച് കത്തിച്ചു ബസ് സ്റ്റാണ്ടിലേക്കു നടന്നു. ദൂരത്തു നിന്ന് 2 തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ മലയിറങ്ങി വരുന്നുണ്ട്. ഹിമാചൽ പരിവാഹൻ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു. സമാധാനമായി..

നാളെ 7 മണിക് ബസ് കാസയിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകും. ഇന്നലെ അരണ്ട വെളിച്ചം കണ്ട ആ പീടിക തിണ്ണയിൽ ഞാൻ പോയി നിന്നു. പക്ഷെ ഇന്ന് എന്റെ മനസ്സിൽ വ്യാകുലതകൾ ഇല്ല. ഒരേ സ്ഥലത്തു ഒരേ ചുറ്റുപാടിൽ അതേ സമയത്തു 2 ദിവസങ്ങളിലായി ഞാൻ നിൽക്കുമ്പോൾ.. ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.. മനസ്സാണ് എല്ലാം.. നമ്മൾ ചിന്ദിക്കുന്ന രീതികൾ ആണ് നമ്മെ മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്നത്.

ഇന്നലെ രാത്രി നടന്ന അതെ വഴിയിലൂടെ ഇന്നും നടന്നു. ഇന്ന് എനിക്ക് ഈ വഴികൾ പരിചിതമാണ്. ഭക്ഷണം റെഡി ആയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ ഒന്നിച്ചിരുന്നു കഴിച്ചു. ഞാൻ നാളെ പോകുകയാണ്. ഇനി ഒന്ന് കൂടി വരും. ഈ ഗ്രാമത്തിൽ അടുത്ത തവണ കൃഷി ചെയ്തു തുടങ്ങുമ്പോൾ എന്നെ വിളിക്കണം. അവരും വിഷമത്തിലാണ്. ഞാനും അവരുടെ കൂടെ പൂജ ചെയ്തു.

അമ്മൂമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു കുറെ നേരം ആ മതിൽ കെട്ടിൽ ആകാശത്തു നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി നിന്നു. അവർ മന്ത്രങ്ങൾ ഉരുവിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നിട്ട് മന്ത്ര മാല പിടിച്ച കൈ കൊണ്ട് എന്റെ തലയിൽ കൈ വെച്ച് അനുഗ്രഹിച്ചു. ഞാൻ റൂമിലേക്ക്‌ പോയി. രജോയ്‌ മൂടിപുത്തച്ചു സംഘ്‌നം ഗ്രാമത്തിന്റെ മടിത്തട്ടിൽ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങി.

രാവിലെ നേരം വെളുക്കും മുൻപേ ഡോക്ടർ വന്നു വാതിലിൽ മുട്ടി. ചായ കയ്യിൽ തന്നിട്ട് വേഗം റെഡി ആയി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. ഞാൻ പല്ലുതേച്ചു ചായ കുടിച്ചു ബാഗും ഒക്കെ പായ്ക്ക് ചെയ്തു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. സമയം ആറര ആയി.

അമ്മൂമ്മ 4 മണിക്കെ എഴുന്നേറ്റു പുറത്തിറങ്ങി നടപ്പുണ്ട്. ഞാൻ ഡോക്ടറോട് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. അമ്മൂമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ കവിളിൽ തട്ടി. ഞാൻ ബസിൽ കയറി ഇരുന്നു. കുറച്ചു ആൾക്കാർ മാത്രമേ ബസിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.ബസ് മെല്ലെ നീങ്ങി തുടങ്ങി. ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ മനസ്സ് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ..